تا ظهـورت چـقـدر فـاصـلـه داریـم آقـا           آه از جـمـعــۀ بی تـو گـلــه داریــم آقـا

زلف شب را به سراپای سحر می ریزم            تا خـود صبح به راه تو قـمـر می ریزم

ساحل چشم من از شوق به دریا زده است            چشم بسته به سرش موج تماشا زده است

جمعه را سرمه کشیدم كه مگر برگردی           با همان سیصد و دلـتنگ نفـر برگردی

زندگی نیست ممات است، تو را کم دارد           دیــدنـت ارزش آواره شــدن هــم  دارد

خیر از جمعه ندیـدیم به والعـصر قـسم           بی تو ما طعنه شنـیدیم به والعصر قسم

لــذّت درد تـو شـد مــزد دعــای پــدرم           من به این چشم کشم درد، به جای پدرم

هیچ کس تاب و تب چشم تو را درک نکرد            هیچکس اشک شب چشم تو را درک نکرد

مـا کجـا درد کـشـیــدیــم به انــدازۀ تـو           روز و شب گریه نـدیـدیم به انـدازۀ تو

منّتی بر سـر ما هم بگـذاری بـد نیست           آه کم چـشم به راهم بگـذاری، بد نیست

نگرانم كه پس از مـردن من برگـردی            پـای تـابـوت، سـر بـردن من برگردی

من به جزتو به کسی جان بدهم، ممکن نیست            به اجل مهلت جولان بدهم ممکن نیست

به نظر میرسد این فاصله ها کم شدنی ست              غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست

دارد از جـاده صـدای جـرسـی مـی آیـد           «مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید»

چون قرارهمه با حضرت آقا جمعه است           هـمۀ دلخـوشی هـفـتۀ ما با جمعـه است

مـنجی ما به خـداوند قــسم آمدنی است             یوسف گم شده، ای اهل حرم آمدنی است

من شب جمعه قـرار تو دلـم می خـواهد           صبـح فـرداش کـنار تو دلـم می خـواهد

رفته بودی که بیایی چقـدر طول کشید             عرض کردیم كه نبودی سحر طول کشید

ما بـرای خـودمان اینـهـمه گـفـتـیم بـیـا           نــذر کـردیـم به پـای تـو بـیـافـتـیم بـیـا

تـو طـبـیب دل غــمـــدیــدۀ مــائـی آقــا           ما که مُـردیـم بـیـا پـس تـو کجـایی آقـا

مگـر این که تو بـیایی و حـیـاتـم بدهی           مگر این که تو ازاین وضع نجاتم بدهی

دست برداری ازین غیبت طـولانی اگر           من به پای تو بریـزم؛ طلـبی جانی اگر

ازتو دنبال تو بودن نکند سهم من است           فقط از هجر سرودن نکند سهم من است

بـه خــدا مـنـتــظــر آمـدنـت مـی مــانـم           پای این عـشـق اویـس قـرنت می مـانـم

تو دلت بیـشـتر از ما تب هجـران دارد           سحـر وصل همیـشه شب هجـران دارد

تا به اندازه شمـعی که ز سر می سوزد            پر پـروانه به امـید سحـر می سوزد...!

تا ببـیـنـیم تو را تا به کـجـا بـایـد رفـت           شب جمعـه نـکـند کـربـبـلا بـایـد رفـت

نـذر کـردیـم به هر حال بـبـیـنـیم تو را           کــربــلا یا دم گــودال بـبـیــنـیـم تو را